Το νομοσχέδιο υπό τον τίτλο «Ταυτότητα κτηρίων, υπερβάσεις δόμησης και αλλαγές χρήσης, μητροπολιτικές αναπλάσεις και άλλες διατάξεις» ψηφίστηκε χθες κατά πλειοψηφία επί της αρχής, από τη Βουλή με την υπουργό Περιβάλλοντος, Τίνα Μπιρμπίλη να υπεραμύνεται του νομοθετήματος για τους ημιυπαίθριους ως ...
«τομή» γιατί «δεν αντιμετωπίζει απλά μια σοβαρή εκκρεμότητα, αλλά βάζει τέλος στο φαύλο κύκλο της δημιουργίας πολεοδομικών αυθαιρεσιών» και όλες τις πτέρυγες της Αντιπολίτευσης να το καταγγέλλουν σαν φοροεισπρακτικό, γραφειοκρατικό, ασαφές ως προς το μέλλον (μετά τα 40 χρόνια) και νομοθέτημα που παρατείνει την εκκρεμότητα.
Καταψήφισαν η ΝΔ, το ΚΚΕ, ο ΛΑΟΣ και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Μιλώντας για το θέμα στη Βουλή, ο βουλευτής Ιωαννίνων του ΠΑΣΟΚ κ. Θανάσης Οικονόμου, ανέφερε τα εξής: «Δικαιούμαστε να μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Ο τρόπος και το μοντέλο πάνω στο οποίο αναπτύχθηκε η οικιστική δόμηση στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες, ήταν εν πολλοίς λάθος. Το θέμα που μας απασχολεί σήμερα είναι βαθιά πολιτικό και κοινωνικό. Αφορά τον τρόπο που ως συντεταγμένη Πολιτεία, νομοθετούμε με βάση το περίφημο πολιτικό κόστος. Είναι αλήθεια ότι ως Πολιτεία έχουμε επιδείξει διαχρονικά μια ανικανότητα, με διαστάσεις συνενοχής, να θεσπίσουμε και να εφαρμόσουμε νόμους για το αυτονόητο: για το δικαίωμα να ζούμε σε μία πόλη βιώσιμη και αισθητικά αναβαθμισμένη για όλους. Είναι μια κατάσταση για την οποία διαχρονικά η Ελληνική πολιτεία έχει ευθύνη. Από την πολεοδομία που δεν ανταποκρίθηκε επαρκώς στις υποχρεώσεις της και δεν υπέστη ποτέ τις όποιες κυρώσεις, μέχρι την πολιτική ηγεσία που δεν την ήλεγξε ποτέ. Από το Κοινοβούλιο που δεν έλαβε τα επιπρόσθετα μέτρα και την Δικαιοσύνη που δεν ενήργησε όπου έπρεπε να ενεργήσει, μέχρι τον εργολάβο που η πραγματικότητα αποδεικνύει ότι συχνά ούτε κοινωνική ευαισθησία επέδειξε ούτε επαγγελματική υπευθυνότητα. Και προφανώς ευθύνες αναλογούν και στους ίδιους τους πολίτες που αποδέχονται την αυθαιρεσία. Ωστόσο εδώ πρέπει να ανοίξουμε μία μεγάλη παρένθεση: την παρένθεση της ανάγκης του απλού, καθημερινού πολίτη να πράξει αυτό που φαίνεται προσφορότερο για την καθημερινότητα της οικογένειάς του. Το κατανοούμε και το σεβόμαστε. Γιατί τελικά, ο πολίτης ούτε έχει τη δυνατότητα να διαμορφώσει τον κανόνα στην αγορά ούτε έχει κατά ανάγκη την ευχέρεια επιλογών. Εδώ μπαίνει ο ρόλος του κράτους».
από epirusgate.blogspot.com
